Toprak kokan isnanlar

İstanbul'a dönmeden önce babama gittim sadece babama gittim dersem yanındakilere haksızlık olur.

Aileme gittim. Dedem oğlunun yanında yatıyor, babamda oğlunun yanında yatıyor, abim ise amcasının yanına kıvrılmış, çok mutlu gözüküyorlardı aslında toprak gibi gözüküyorlardı ama bence mutludurlar, öyle hayal ettim yani. Hatta kıskandım biraz aralarına kıvrılmak istedim onların dünyada bir arada olduğu günleri hatırlayınca bunu düşünmemek elde değil.

Keşke her mezara içindekinin kokusu sinse, her mezar sahibi gibi koksa gerçi sahibi gibi kokuyor ya onlarda toprak olmuşlardır dimi ? Şimdiye kadar çürümüşlerdir düşünsenize ailem çürüyor.

Abimin o güzel yüzünün çürüdüğünü düşünmek hiç iç açıcı bir durum değil, babamın o güzel gözleri, peki dedelerin sakalları onlara ne oldu acaba hala beyazlar mı?
Çok ilginç ölüm denen şey, ömrünüzü birlikte geçirdiğiniz insandan bir daha haber alamamak.
Üzüldüğüm şey hangisi karar veremiyorum özlediğime mi üzülüyorum? Yoksa haber alamayışıma mı ? Yada tek üzüldüğüm kendi acizliğim mi? Mütemadiyen hepsine birden üzülüyorum.
Aslında bu üzüntü kelimesi çok basit kaçar bu duyguları tercüman etmeye, zira en sevdiğim kolyemi kaybedince de üzülmüştüm ikisi de aynı kelime ama duygular çok farklı, acaba bu duyguları tabir edebilecek kelimeler var mı? bence yoktur olsaydı yazardı birileri hiç okumadım böyle şeyler yaşadım sadece...
Mezarlıkta onlara öylece bakarken bedenimin geleceğini görüyorum aslında, ruhum ne olacak hiç bilmiyorum
hayatıma bakınca ruhumun akıbetini iyi görmüyorum...
Ama yaptığım şeyler denizi sulamak gibi saçma ve gereksiz biraz daha yararlı işler yapabilseydim belki ruhum daha rahat olurdu...
Eğer mezarlık bu kadar merkezi bir yerde olmasaydı orada dikilip düşüneceğime öyle bir ağlardım ki göbeğimde ki kaslar ağırıncaya kadar. Çok ağladığımda göbeğimdeki kaslar hep ağırırda.
Böyle bencilce üzülmeye devam edince yaşamam gereken hayatı unutuyorum hep.
Karşımdaki mezarlıklara da şükretmem gerektiğini düşününce rahatladım ya onlarda olmasaydı?
Bir mezarlıkları olmayadabilirdi o zaman nereye giderdim ben?
Ailemin mezarlığı olduğu için sevineceğim aklıma gelmezdi her açıdan bakmak lazımmış.
Böylece ailemin yanından gözümden bir damla yaş akıtmadan gülümseyerek ayrılamayı başardım.
Bazen Müslüman olarak doğduğuma çok az şükrettiği mi fark ediyorum eğer bu dine inanmasaydım bir küçücük aklım var onu da kaybederdim.