Elmasız olsun kurabiyeler.

                          

Mutfaktan gelen elmalı kurabiye kokusunun eşliğinde üzerine giydiği beyaz elbisesinin Haziran güneşine çok yakışacağını düşünüyordu. Kıvırcık saçlarını sıkıca bağlayıp kokunun geldiği yöne gitti.

Mutfakta harikalar yapan annesine elbisesini gösterip kendi etrafında dönerken dünyanın en mutlu çocuğuydu. Annesi beyaz elbiseyi kirleteceğini bildiği halde kızına ''Çok güzel olmuşsun. Eylül seni bekliyor dışarıda bizde şimdi geliyoruz hadi'' derken kızının poposuna hafifçe vurarak mutfaktan uzaklaştırdı. Kız fotoğraf makinesini piknik sepetine sıkıştırıp dışarı çıktı. Annesini beklerken kırmızı tebeşirle yere çizdikleri seksek oyununu oynuyorlardı. Oyunun yarısındayken aileleri geldi ve oyunu bırakıp arabaya yerleştiler. Sıkıştıkları arabada yol boyunca çeşitli şarkılar söylemişlerdi. On beş dakikalık yola ne çok şarkı sığdırmışlardı...

 Gittikleri piknik alanı sakin bir deniz kenarıydı, kayalıklarda zar zor büyümüş çiçekleri toplamak için sabırsızlanıyordu. Kahvaltılarını annelerinin hazırladığı o muhteşem sofrada yapıp kendilerini oyuna kaptırdılar. Bu güzel günü ölümsüzleştirmek için objektifin karşısına geçtiklerinde hepsi gülümsüyordu.Küçük kız kayalıklardaki çiçekleri özenle toplayıp saçındaki tokayla demet yaptı, babalar günü için hazırladığı bu güzel hediyeye gülümseyerek bakıp özenle piknik sepetine yerleştirdi. Patlayan flaşlardan sonra eve dönmek için tekrar arabaya doluştular. Tam o sırada geçen bir ambulans sesi kulakları çınlatırken annelerin yüzüne geçici bir hüzün yerleşti ''Allah şifa versin'' diye dua ederken hiç bir şeyden haberleri yoktu. Eve döndüklerinde biraz daha seksek oynamak için izin istedi annesinden.

 Biraz oynadıktan sonra elmalı kurabiye istedi canları kurabiye yemek için eve döndüler. Zile bastıklarında kapıyı küçük kardeşi açmıştı kaç yaşındaydı beş mi belki dört emin değildi, koşarak mutfağa giderken içeriden gelen seslere aldırmadı masanın üzerine duran kurabiyelerden bir tane alıp ısırdı, kurabiyeleri mideye indirirken içeriden gelen seslerde yükselmişti sesleri merak edip salona geçerken bir ısırık daha aldı eğer bilseydi başına gelecekleri ağzına sürmezdi o kurabiyeyi ama bilmiyordu işte. Kulağına gelen ses dalgaları beynine giderken ne duyduğunu anlayamadı gördüğü manzara karşısında olduğu yerde kala kalmıştı. Ağzındaki o muhteşem tat zehir olmuştu bir anda. Anlayamıyordu anlamak istemiyordu kafayı yiyecek gibiydi duydukları gördükleri küçük bedenine ağır gelmişti idrak da etmemişti zaten öylece kalmıştı işte kapı başında. Üzerine doğru yaklaşan kadının ağlayan annesine sus derken gördü feryat eden ailesi ''Bir şey yok tatlım sadece küçük bir kaza geçirmiş baban'' derken bile yalan olduğunu anlamıştı. Bu perişan manzarayı izlerken gözüne kardeşi takıldı öyle korkmuştu ki küçük çocuk bir ağlayan insanlara bakarken. Küçük kız olduğu yerden kıpırdamayı başarınca koşarak kardeşini aldı ve o odadan çıkardı girdikleri sesiz odada olanları idrak etmeye çalışırken küçük kardeş ''Ağlasam ayıp olur mu?'' deyince dehşete düştü. Hiç bir şeye tepki veremezken insan cübümşüyle sürüklenip bir arabaya bindirildiler. Dayılar, amcalar, kilometrelerce uzaklıktan gelmişlerdi saatlerce süren bir yolculuk ağlayan anne bayılan abla korkan kardeş ve durup olanları izleyen küçük kız. 

Vardıkları yerde babaanneyle birleşince, göz yaşları dahada yükseldi insanların. Koşarak uzaklaşmak istedi kız oradan uzaklaşmak isterken kendini bir kümesin içinde buldu. Sesiz tavuklar insanlardan daha sevimli gelmişti oturdu ve düşündü düşündükçe ağladı öyle korkunç bir duyguydu ki bu duyguyu anlatmak için uygun cümle arasaydık bulamazdık. Saatlerce ağlayan bedeni yorgun düşünce uykuya teslim oldu... Kulağına gelen sesle korkuyla irkildi yanağındaki kurumuş yaşları hissedebiliyordu yanında gıdaklayan tavukların sesinden kurtulmak için dışarı çıktığında sabah olduğunu görmüştü. Görselleri algılamaya çalışırken kulağına gelen babasının selasıyla bir kez daha yıkıldı. Olduğu yere oturup kalan gücüyle de ağladı. Kaç saattir orada olduğunu bilmiyordu ama uzun süre çok uzun süre oradaydı.

 Kalkıp eve gitmek istedi yavaş adımlarla eve doğru yürümeye başlarken ayakları onu mezarlıklara götürmüştü. Mezar kazıcıların olduğu yere gittiğinde öyle derin bir çukur vardı ki...çok derindi işte. Süper kahramanlar ölmezdi hani? ölmüştü işte babası belki pelerini olsaydı böyle olmazdı.

 Mezarı kazan adamlar küçük kızın gözündeki dehşeti görmüş olacaklar ki biri kucağına alıp eve götürdü. Evde biraz kendine gelmiş siyah bir kalabalık vardı simsiyahtı herkes siyahtı siyah kalabalığın içinde beyaz elbisesiyle parlıyordu. 

Kiminin bacağının kiminin kolunun altından geçince salona vardı. Annesi ablası kardeşi artık ağlamayı bırakmıştı sessizce bakıyorlardı tabutun içinde gülümseyen adama bakıyorlardı. Kız babasına yaklaştığında dokunmak istedi öpmek koklamak ama yapamadı. Değişen neydi dün tatil planı yapıyorlardı işte bu gün niye konuşamıyordu niye onun için bir çukur kazılıyordu kız sarılmak istiyordu da neden sarılamıyordu. Ruhsuz bir beden neden yaşıyamıyordu. Sonra ne olduğunu anlamadı ayakları yerden kesildi biri kucağına almıştı kızı yüzünü göremediği kadın kızın kulağına fısıldadı ''İnna lillah ve inna ileyhi raciun'' Şüphesiz biz Allah'tan geldik ve o'na döneceğiz'' Söylenen bu cümleler yüreğindeki alevlere su olmuştu, sönmemişti ama dinmişti biraz. Küçük kız zamanla yüreğindeki küllerle yaşamaya alıştı bazen tekrara alev alır o küller öyle alev alır ki vüdunu yakacak şekilde o zamanlar kendi kendine söylenir durur o muhteşem ayetleri''İnna lillah ve inna ileyhi raciun''